ΟΟΣΑ

Αρχικά του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης που δημιουργήθηκε από τα κράτη της δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Διεθνώς αναφέρεται ως O.E.C.D., από τον αγγλικό τίτλο Organization for Economic Cooperation and Development ή ως O.C.D.E. από τον γαλλικό τίτλο Organisation de Cooperation et de Developpement Economiques. Σήμερα μέλη του είναι τα εξής κράτη: Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, Δανία, Ελβετία, Ελλάδα, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ‘Έιρ (Ιρλανδία), Ισλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Καναδάς, Λουξεμβούργο, Μεγάλη Βρετανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σουηδία, Τουρκία, Μεξικό, Νέα Ζηλανδία, Φινλανδία και Ιαπωνία. Η ιδέα της συγκέντρωσης όλων των χωρών του δυτικού κόσμου σε μια και μόνη οργάνωση με πολιτικοοικονομικό σκοπό είχε βρει ήδη, στην αμέσως μετά τον B’ Παγκόσμιο πόλεμο, περίοδο, πρακτική εφαρμογή με τη συγκρότηση του Ο.Ε.Ο.Σ. (Οργανισμού Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας). Στον οργανισμό αυτό ανατέθηκαν τότε η διαχείριση του προγράμματος βοήθειας των Ηνωμένων Πολιτειών, που έγινε γνωστό ως Σχέδιο Μάρσαλ, και το έργο της εξαφάνισης των υπολειμμάτων της πολεμικής οικονομίας, που εξακολουθούσαν να υπάρχουν ακόμα σε πολλές χώρες. Ο Ο.Ε.Ο.Σ. εκπλήρωσε με επιτυχία τους σκοπούς που του είχαν ανατεθεί· σχετικά αρκεί να αναφερθούν τα σημαντικά αποτελέσματα που πέτυχε στο ζήτημα της απελευθέρωσης των ανταλλαγών και της εξαφάνισης των ποσοστώσεων (1950), ενώ η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πληρωμών (Ε.Ε.Π.) προσπαθούσε να διευκολύνει ένα πολύπλευρο σύστημα πληρωμών. Η δράση του όμως βρισκόταν πάντα συναρτημένη με τις εξαιρετικές απαιτήσεις και δυσκολίες που χαρακτηρίζουν μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, και επομένως, μόλις λύθηκαν τα δημιουργημένα από τον πόλεμο δραματικά προβλήματα, αποδείχτηκε τελείως ανεπαρκής για την τόνωση της οικονομικής συνεργασίας στην Ευρώπη πάνω σε ευρύτερα και κυρίως οργανικότερα σχήματα. Δεν επρόκειτο πλέον, πράγματι, για την κατανομή ενός ποσού βοήθειας ανάμεσα σε μερικές χώρες αποδιοργανωμένες από τον πόλεμο ούτε για την εξεύρεση προσωρινών μεθόδων για την υπερπήδηση της γενικής έλλειψης δολαρίων –προσπάθειες στις οποίες ο Ο.Ε.Ο.Σ. αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμος–αλλά για την αντιμετώπιση νέων προβλημάτων, όπως τα προβλήματα των σχέσεων μεταξύ εξαιρετικά εκβιομηχανισμένων χωρών, της βοήθειας στις υπανάπτυκτες χώρες και των σχέσεων με τις οικονομικές ομάδες που είχαν στο μεταξύ συγκροτηθεί από τα ίδια κράτη του Οργανισμού (E.O.K. και Ε.Φ.Τ.Α.). Έπρεπε επίσης να λυθεί το πρόβλημα των σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες, εφόσον είχε ήδη ολοκληρωθεί η ευρωπαϊκή οικονομική ανασυγκρότηση, έπρεπε να ενσωματωθούν στο σύστημα της δυτικής οικονομικής συνεργασίας με θέση ισότητας προς τα άλλα μέλη της οργάνωσης. Οι πρώτες συσκέψεις για την αναδιοργάνωση του Ο.Ε.Ο.Σ. έγιναν στο Παρίσι μεταξύ των αρχηγών των κυβερνήσεων της Γαλλίας, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, το Δεκέμβριο του 1959· με την ευκαιρία αυτή αποφασίστηκε να συγκροτηθεί μια ειδική Οικονομική Επιτροπή, η οποία, με τη σειρά της, ανάθεσε σε τέσσερις διαπρεπείς προσωπικότητες (τους λεγόμενους Τέσσερις Σοφούς: τον Αμερικανό Ράντολφ Μπάργκες, το Γάλλο Μπερνάρ Κλαππιέ, τον Άγγλο Πωλ Πωρ-Μπουθ και τον Έλληνα Ξενοφώντα Ζολώτα) να διατυπώσουν συγκεκριμένες προτάσεις πάνω στο ζήτημα αυτό. Η έκθεση των Τεσσάρων δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1960 και τον επόμενο μήνα οι αντιπρόσωποι των ενδιαφερόμενων χωρών συγκεντρώθηκαν για την τελική φάση των διαπραγματεύσεων, οι οποίες τερματίστηκαν στις 14 Δεκεμβρίου με την υπογραφή της σύμβασης που ίδρυε τον Ο.Ο.Σ.Α. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1961 η γαλλική κυβέρνηση, φύλακας της συμφωνίας, ανάγγειλε ότι πήρε τις 17 επικυρώσεις που ήταν αναγκαίες για ν’ αρχίσει η ισχύς της σύμβασης και από την ημέρα εκείνη ο Ο.Ο.Σ.Α αντικατέστησε επίσημα τον Ο.Ε.Ο.Σ. Τον Δεκέμβριο του 1961 οι υπουργοί είκοσι χωρών μελών του Ο.Ο.Σ.Α. συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι με πρόεδρο τον Καναδό υπουργό Οικονομικών Ντόναλντ Φλέμινγκ και έθεσαν ως κοινό σκοπό την αύξηση κατά 50% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος κάθε χώρας. Σύμφωνα με το άρθρο 1 της ιδρυτικής σύμβασης, ο Ο.Ο.Σ.Α. έχει σκοπό την ανάπτυξη των εθνικών οικονομιών, την πλήρη απασχόληση και την ευημερία των χωρών μελών με τη διατήρηση της νομισματικής σταθερότητας, τη βοήθεια προς τις χώρες που βρίσκονται στο δρόμο της ανάπτυξης, την αύξηση του παγκόσμιου εμπορίου σε πολυμερή βάση και με αποκλεισμό κάθε μέτρου διάκρισης. Για την πραγματοποίηση των σκοπών αυτών, τα κράτη-μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να συντονίσουν την πολιτική τους στα οικονομικά, δημοσιονομικά, δασμολογικά, εμπορικά κλπ. θέματα, καθώς και στο πεδίο της επιστημονικής έρευνας, της τεχνολογίας και της διεθνούς βοήθειας. Βασικό όργανο του Ο.Ο.Σ.Α. είναι το Συμβούλιο, που αποτελείται από αντιπροσώπους των κρατών-μελών. Από αυτό εξαρτώνται όλες οι αποφάσεις γενικού πολιτικού χαρακτήρα και διοικητικής φύσης. Το Συμβούλιο υποβοηθείται από μια Εκτελεστική Επιτροπή, η οποία αποτελείται από δέκα μέλη, που εκλέγονται κάθε χρόνο. Υπάρχουν κατόπιν διάφορες επιτροπές με ειδικά καθήκοντα στους διάφορους τομείς όπου ασκείται η δράση του οργανισμού: από αυτές πρέπει να αναφερθούν οι επιτροπές οικονομικής πολιτικής, βοήθειας για την ανάπτυξη, ανταλλαγών, φορολογικών ζητημάτων, γεωργίας, βιομηχανίας, και ισοζυγίου πληρωμών.